| 1) Animal Collective: Merriweather Post Pavilion Τα προηγούμενα άλμπουμ τους δεν μου άρεσαν και πολύ για να είμαι ειλικρινής. Αυτό, αντιθέτως, είναι όχι μόνο το καλλίτερό τους, αλλά και σίγουρα ένα από τα πιο καλά της χρονιάς. Το ερώτημα παραμένει βέβαια: Είναι τόσο καλό ώστε να αναδειχθεί από τη πλειονότητα των μουσικών εντύπων σε ολόκληρο τον κόσμο στο Νο 1 του 2009, ή, απλώς, υπήρχε δισκογραφική ανομβρία, οπότε μεταξύ των τυφλών βασιλεύει ο μονόφθαλμος; Όπως και να έχει βέβαια, επαναλαμβάνω, είναι από τα δισκάκια αυτά που θα χαρακτηρίζουν την προηγούμενη χρονιά. 2) The Decemberists: The Hazards of Love Ειδικά προς το τέλος απογειώνεται. Λίγο αδικημένο το συγκρότημα ως προς την προβολή του. Ένα concept άλμπουμ με ιστορίες που διαθέτουν αρχή, μέση και τέλος. Το μόνο του κακό πως δεν είναι και τόσο... ραδιοφωνικό. Η μετάδοση ενός μόνο κομματιού δεν αρκεί για να καταλάβετε τι εστί «The Hazards of Love». Θα έπρεπε τα παιδιά στο Ρόδον FM να παίξουν δύο-τρία τραγούδια στη σειρά. Ας το κάνουν… 3) Kasabian: West Ryder Pauper Lunatic Asylum Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχει να κάνει με το πόσο πολύ εμπλούτισε τον ήχο του, εδώ, το συγκρότημα. Μέχρι και ανατολίτικους ρυθμούς πρόσθεσαν κάποια στιγμή. Η πρόοδός τους γίνεται φανερή. 4) The Flaming Lips: Embryonic Το πιο "χάσιμο" cd της χρονιάς (και της καριέρας του γκρουπ). Δεν είναι εύκολο στην ακρόασή του, αυτό είναι αλήθεια, αξίζει όμως να το προσπαθήσετε. Πρέπει να αποτελεί και συναυλιακή εμπειρία. Στη Βαρκελώνη, το Μάιο. 5) Yeah Yeah Yeahs: It's Blitz Τους είχα δει στο Reading πριν από χρόνια. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο energy είναι επί σκηνής. Ειδικά η Karen O. Το πιο καλλιτεχνικό άλμπουμ της χρονιάς, αυτό που αν και απλό, μοιάζει να διαθέτει το περισσότερο συνθετικό βάθος. 6) Florence And The Machine: Lungs H φυσική συνέχεια της Karen O (αλλά στην αγγλική σκηνή). Από τα μεγάλα καινούργια ονόματα της Μεγάλης Βρετανίας που στόλισε τα εξώφυλλα πολλών περιοδικών. Είναι και ωραίο κορίτσι… 7) Bat For Lashes: Two Suns Έχει ταλέντο το κορίτσι. Και ωραία φωνή. Για εσωστρεφείς, κυρίως, τύπους. Ακούστε τη με μία, μάλλον, νοσταλγική διάθεση. 8) Phoenix: Wolfgang Amadeus Phoenix Το έχετε προσέξει το συγκεκριμένο άλμπουμ; Καταπληκτικό. Και σε κάποιες φάσεις γίνεται και ηλεκτρονικό. Το Wolfgang Amadeus του τίτλου του δεν είναι τυχαίο…. 9) U2: No Line On The Horizon Οκ, ο καλλίτερος δίσκος του συγκροτήματος εδώ και χρόνια. Ιδανικό δε για συναυλίες τύπου ΟΑΚΑ. Τρία τέσσερα από τα κομμάτια του μάλιστα θυμίζουν κάτι από τις παλιές εποχές τους. 10) Arctic Monkeys: Humburg Ο Alex Turner είναι -μαζί με τον Jack White- το πρόσωπο της δεκαετίας. Μου αρέσει και ο καινούργιος τους –πιο σκληρός- ήχος έστω και αν η έμπνευσή τους δεν βρίσκεται σε τόσο υψηλά επίπεδα. 11) Wild Beasts: Two Dancers Μου δημιούργησαν μεγάλη εντύπωση κάποια από τα τραγούδια τους (καθώς και τα φωνητικά τους). Περίεργο συγκρότημα, δεν έγινε και τόσο γνωστό όμως, όσο τουλάχιστον θα άξιζε. 12) Tinariwen: Imidiwan Companions Οι κιθάρες της ερήμου έκαναν το θαύμα τους. Και live αξίζουν. Δεν είναι έθνικ ο δίσκος, μην μπερδευτείτε, περισσότερο προς το ροκ λοξοκοιτάζει. 13) The Dead Weather: Horehound Τα έχουμε πει, τα λέμε και παραπάνω για τον Jack. Ιδιοφυΐα. Εδώ παίζει ακόμα πιο πολύ με την αμερικάνικη παράδοση. Δεν είναι πάντως μία από τις πιο σπουδαίες στιγμές της καριέρας του. Ίσως και γιατί δεν μας πηγαίνει κάπου διαφορετικά – από ηχητικής απόψεως. 14) Them Crooked Vultures Παλιομοδίτικο μεν, φουλ στα γκάζια δε. Στα τελευταία τραγούδια θυμίζει πολύ Queens (όχι Queen). Τρεις σπουδαίοι μουσικοί αλλά χωρίς βεντετισμούς ή αυξημένα υπερ-εγώ. 15) NASA: The Spirit Of Apollo Το πιο πλουραλιστικό hip hop άλμπουμ της χρονιάς. Με πολλές συνεργασίες, τόσες, ώστε νομίζεις πως κάθε τραγούδι προέρχεται από διαφορετικό δίσκο. Πέρασε έτσι, χωρίς να ακουστεί καθόλου. 16) Mastodon: Crack The Skye Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Το πιο open minded άλμπουμ τους που μπορεί να ακουστεί και από ένα κοινό που κινείται στις παρυφές του σκληρού ροκ. Του απένειμε τα εύσημα και ο Κιθ Ρίτσαρντς (που το έμαθε από το παιδί του). 17) Simian Mobile Disco: Temporary Pleasure Βαράει σε ορισμένες περιπτώσεις. Πολύ dance (όχι pure βέβαια), ανακατεμένο με ροκ στοιχεία. 18) Jay Z: The Blueprint 3 Το μεγαλύτερο όνομα του hip hop σήμερα (μαζί με τον Kanye West) βγάζει έναν ακόμα δίσκο και μετράει, ούτε λίγο ούτε πολύ, 11 Νο 1 στην Αμερική. Πάει για ρεκόρ αυτός… 19) Soulsavers: Broken Με τη φωνή του Mark Lanegan και όχι μόνο. Ροκ πλαίσια, 70’s στυλ, ταξιδιάρικοι ήχοι. Μία ακόμα δισκογραφική δουλειά που δεν ακούστηκε όσο θα της άξιζε.. 20) Jack Penate: Everything Is New Θυμίζει Cure ανά στιγμές. Καλό κι ενδιαφέρον άλμπουμ από έναν παλιομοδίτη τραγουδοποιό. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου